نوع مقاله : علمی
چکیده
گفت و گو نوعی تعامل فرهنگی بین کنشگران فردی و جمعی است.موضوع گفتگو هر انچه که باشد(فرهنگی،اجتماعی،اقتصادی،سیاسی و زیست محیطی)هدفش یکی است و ان دستیابی به وفاقی تفاهمی با روشی اقناعی و مبتنی بر خرد جمعی انتقادی استوبنابراین گفتگو در هر سطحی دارای استلزامات خاصی چون نفی خشونت ،احساس نیاز به مفاهمه یعنی شنیدن و یادگیری،خرد گرایی،پذیرش و احترام متقابل ،زبان مشترک حوزه عمومی به دور از هر نوع سلطه،فرصت و موضع برابر،بردباری،تسامح در برابر تفاوتها،آزادی فکر و بیان،تالیف منابع فردی در پرتو مصالح جمعی،یگانگی با حفظ هویتها و احساس مسئولیت و تعهد متقابل در به ثمر رساندن گفت و گو و امادگی برای پذیرش و اجرای نتایج ان است.بنابراین،گفت و گو یکی از عوامل و شاخص های اصلی توسعه فرهنگی است.هر موقع و هر جا راه های غیر فرهنگی و خشونت امیز برخورد با مسایل(منولوگ)به بن بست رسیده گفت و گو به عنوان آلترناتیو همیشه مطرح بوده است.
)